یک اداره داریم ...!
همزمان با ماه مبارک رمضان، هر آبسردکنی که توی راهروهای سازمان بود را جمع کردند؛ صرفا برای مبارزه با روزه خواری ... آنوقت دوسه روز پیش یک ارباب رجوع مسن توی لابی سازمان تشنج کرده بود، مردم رفتند از سرویس بهداشتی آب خوردن برایش آوردند که حالش کمی سرجایش بیاید .....!
پ.ن: اسلام به ذات خود ندارد عیبی/ هر عیب که هست از مسلمانی ماست ....
یک اداره داریم ...!
به دستور رییس اتاق آنطرفی، یک گروه تلگرامی برای ارتباط و تعامل دوستانه هرچه بیشتر همکاران روابط عمومی پس از ساعت اداری، تشکیل شد که در همان ساعت اول تشکیل آن، نصف همکاران آن را ترک کردند!!!
دلیلشان این بود که رییس اتاق آنطرفی بزمی را تشکیل داده که حتی در ساعت فراغت همکاران هم، بهانه ای برای کار کشیدن از آنها داشته باشد!!!
پ.ن: البته واقعیت رخ داده این بود که همان نصف همکاران ترک کننده گروه در بدو عضویت، به متلک گفتن و طعنه زدن بهم مشغول شدند و بعد هم از خجالتشان ....!
یک اداره داریم ...!
طی بخشنامه ای اعلام کردند که انتشار هر نوع خبر و عکسی راجع به "ا ی ت ا م" و اکرام و اطعامشان از سوی سازمان ما ممنوع است؛ کاملا ممنوع!
این اتفاق بسیار خوشایند در پی انصراف رییس بزرگ بزرگ سازمان اصلی و در پی دیدار ایشان با عده ای از کودکان بدسرپرست و بی سرپرست و انصراف ایشان از انتشار خبری در این خصوص صورت گرفت!
پ.ن: شکرا لله .... امیدواریم این حرکت خوب در جهت حذف پروژه خودنمایی(!)، آغاز اتفاقات و تغییرات مثبت بیشتر و بیشتر در سازمان ما و دیگر سازمانها و ارگانهای کشور باشد. :-)
یک اداره داریم ...!
به رییس اتاق آنطرفی می گویم: « برای خبر افطاری اخیر، یک جوری تیتر بزنیم که معلوم نشود مهمانان "ی ت ی م" بوده اند. همه شان که بچه نیستند، دانشجو و فارغ التحصیل هم بینشان بوده... یکهو در روزنامه ای/ جایی می بینند خبر را و ناراحت می شوند...»
با حالتی حق به جانب می گوید: « اگر در تیتر خبر عنوان نکنی، مردمی که عکسهای مراسم را می بینند نمی گویند، اینهمه بچه و نوجوان و جوان به چه مناسبت دور رییس بزرگ بزرگ سازمان جمع شده اند و کلی عکس یادگاری با او دارند؟!!!»
پ.ن: مرا بگو که نگران تیتر بودم!!! عکسهایشان را هم قرار شد منتشر کنند!!!
یک اداره داریم ...!
طبق سنتی که امسال با رسیدن فروردین ماه 2 ساله شد، دعای عهد را اول صبح از سیستمهای صوتی نصب شده در تمامی بخشهای سازمان پخش می کنند. این سنت قشنگی است که رییس بزرگ بزرگ سازمان از بدو انتصابش در پیش گرفته و کارمندان هم کم و بیش به آن عادت کرده اند و روزی که بنابر دلیلی پخش نشود، از هم سراغش را می گیرند!
پ.ن: یک جورهایی آرامش بخش است شنیدنش ...
یک اداره داریم ...!
به شدت سرگرم کار بود که کسی از بیرون اتاق صدایش کرد. یک خانم جا افتاده بود که با سر اشاره کرد چند لحظه برود بیرون که کارش دارد! همانطور سرپایی و درعرض دوسه دقیقه مطمئن شد کارمند است و پرسید نوع قراردادش چیست و بعد با خنده گفت که برای پسر بیکارش دنبال همسری کارمند می گردد و بعدش هم گفت که پسرش از زنی که بیکار و علاف در خانه بچرخد و فقط دنبال چشم و همچشمی برای خرید اجناس برای خانه اش باشد، اصلا و ابدا خوشش نمی آید!!!!
آخر همین صحبت دوسه دقیقه ای:
آن خانم( با صمیمیت فراوان): خب نظرتون چیه؟! پسر من خیلی سالمه هااااااا!
خانم کارمند: 8-| :-|
یک اداره داریم ...!
- سلام روابط عمومی (...)؟
* سلام. بفرمایید!
- من به اشتباه از لیست یارانه بگیرها حذف شده ام! کمکم کنید. بچه های فوق لیسانس بیکار دارم ... بازنشسته ام ....
*عذر میخواهم اما شما باید با وزارت (...) تماس بگیرید. این موضوع به ما مربوط نمیشود آقای محترم!
-( با عصبانیت هرچه تمامتر!! ) پس شما آنجا چکاره اید؟! نشسته اید به مردم خدمت کنید نه فقط پول مفت بخورید! حرامتان باشد به حق گلوی بریده ...... !!!!
* :-O :-|
پ.ن: گاهی انتظار زیادی دارند بعضی ارباب رجوع ها ...
یک اداره داریم ...!
بار الهااااا من نمیدانم چطور می شود کسی تحمل یک خواهش خیلی خیلی کوچک و دم دستی(!) از طرف مردمی که از قضای روزگار، کارشان به او افتاده را نداشته باشد و اتفاقا درست در جایی قرار بگیرد که همه مجبور باشند به او مراجعه کنند و رفع و رجوع مهمترین کارهایشان را از او بخواهند ؟!!! ...
پ.ن: امروز پیش رییس اتاق آنطرفی بودم که آقای سالخورده و محترمی به دفتر ایشان وارد شد و بسیار محترمانه درخواست یک خودکار کرد تا چیزی را بنویسد/امضا کند. برخورد زشت و تند رییس اتاق آنطرفی بعنوان مدیر روابط عمومی یک سازمان، با این آقای مسن خجالت زده ام کرد ...
یک اداره داریم ...!
از کمترین و دردسترس ترین امکانات استفاده کنیم؛ برای تغییر فضای خشک، تیره و خسته کننده اداری ...!
پ.ن: بطری جوهر خودنویسی که بعد از خالی شدن، با چسباندن شکوفه های کاغذی رویش، تبدیل به گلدان شیشه ای کوچکی شده که دیدن سبزی گلهایش میان آنهمه روزمرگی خسته کننده، حال آدم را خوب می کند - میز من!
