یک اداره داریم ...!
ساعت ناهار است و ما بجای رفتن به سلف سرویس، از خود گذشتگی کرده و برای اینکه اتاق خالی نماند، داریم پشت میزمان غذا می خوریم!
که ناگهان در اتاق باز می شود، ارباب رجوع تا وسط اتاق و تا نزدیک میز من می آید، دودل است، نگاهی به ظرف غذایمان می اندازد و محتویاتش را برانداز می کند، چند لحظه جویدن(!) و قورت دادن(!) دوستان را تماشا می کند، مِن و مِن می کند، نگاهش به سمت در اتاق بر می گردد، باز به ظرف غذایمان نگاه می کند و .... (این حرکات از نو تکرار می شود!)
می پرسم: امری دارید بتوانیم کمک کنیم؟
می گوید: اگر اشکالی ندارد، همین جا صبر می کنم تا غذایتان تمام شود!!!
و وسط اتاق پرونده به دست می ایستد و دوباره زل می زند ....!!!
پ.ن: :|
